مي دانم امّا چه کنم که زمان رفته باز نمي آيد

الان تهران و کلّ تهران مانند تصوير کناري اند نه از لحاظ هوا بلکه از لحاظ احساس دروني.
دو شکست ، 0 امتياز باعث ناراحتي ما شد. متأسّفانه من قصد نام بردن از شخص خاصّي را ندارم ولي عدم حضور آن شخص در اين بازي کاملاً محسوس بود و ايران 11 نفره بازي کرد!
ايران ، ايران ، ايران تيم من ، تيم کشور من، تيم محبوب من آيا اين گونه بايد جوانانت را شاد مي کردي؟
آيا درست است که تيمي که ما با تمام وجود از آن حمايت کرديم اين گونه ما را فرو نشاند؟ آيا اين صحيح است که ما که از لحاظ ادب ادعايي داريم اين گونه شعر بسراييم هر چند اشعار جالب نبودند ولي به آنها نيازي نبود! ايراني که همه دل و چشم شات بعه او بود ابن گونه ما را از درون سوزاند!
حوصله تفکر ندارم و گرنه مي گفتم که امروز چه روزي ست! روز شکست است.
نمي توانم احساساتم را بيان کنم خودتان اين را درک کنيد.
اي کاش اي گونه روزي دوباره تکرار نشود.
روز شما خوش و به اميد روز هاي بهتر.
انساني ذل شکسته و باراني!